Türkiye'de altyapılar kulüpler bünyesinde organize edilmişlerdir. Küçük, yıldız, genç, ümit gibi kategorilerde yaş gruplarına göre müsabakalar düzenlenmekte ve kulüplerden seçilen oyuncularla ulusal takımlar oluşturulmaktadır. Farklı spor dallarına göre altyapı kategori isimleri ve yaş sınırları farklılık göstermektedir.
 
 
 
Burada sorun altyapıdaki sporcuların her zaman okul-spor ikilemi yaşamalarından kaynaklanmaktadır. Özellikle maddi getirisi yüksek olan futbol, basketbol, güreş gibi spor dallarında sporcular kolaylıkla spor kulübünden yana tercih kullanabilmektedir. Spor kulüpleri de taraftar baskısı, ekonomik baskılar, yönetim baskısı, bilinçsizlik gibi nedenlerle sporcuların okullarını bırakıp ya da boşlayıp spor faaliyetlerine katılmalarına göz yummakta, yönlendirmekte ve kimi zaman da zorlamaktadır. Para ve şöhret gibi ayartıcılarla ufak yaştaki bilinçsiz sporcuların okul ve spor arasında seçim yapmaları istenebilmekte, onlar da genellikle yanlış seçimi yapmaktadır. Çoğu zaman ailelerinden de uzaklaştırılan sporcuların okul, beslenme, barınma, giyinme gibi giderleri karşılanmaktadır. Burada sorun yok gibi gözükse de öğrenciler gelişme çağlarında ailelerinden kopartılmakta ve vahşi bir rekabet içine sokulmaktadırlar. Kimi branşlarda dayak ya da şiddetli cezalandırma yaygın şekilde uygulanmaktadır. Bu uygulamalar tüm camia tarafından kanıksanmış olabilmektedir. Bu şartlar sporcuların sağlıklı bir zihinsel gelişim göstermelerini engellemektedir. Kimi zaman öğrencilerin gönderildiği okullarla anlaşılmakta, bu okulların öğrencilerin devamsızlıklarına ya da başarısızlıklarına göz yummaları sağlanmaktadır.
 
 
 
Okul yerine spor kulüplerinin tercih edilmesi kimi çevrelerce ve özellikle bu durumun sorumlularınca, yüksek seviyedeki sportif başarı için kaçınılmaz olarak düşünülmektedir. Oysa bu görüşün uygulaması yüzünden sporcular, kulüpler ve genelde Türk toplumu büyük zararlarla karşı karşıya kalmaktadır.