Kandil hatırası bu fotoğraf… Kalaşnikoflu aktivist arkadaşlar, gaztecilere “muz” ikram etmiş.

E, ister istemez insanın aklına “muz cumhuriyeti” geliyor tabii.

Hikâye değil…
Yaşanmış olaydır.
Amerikalı
bilimadamları, muz cumhuriyeti’ni düzene sokmaya karar vermiş…
Rasgele üç maymun seçmişler, kafese koymuşlar, kafesin tavanına da muz
asmışlar… Muzu gören maymunlar tellere tırmanıp uzandığında, vermişler
tazyikli suyu… Nerden geldiğini şaşırmış zavallılar, paldır küldür
yere yuvarlanmışlar, kafa göz haşat… Uslu uslu oturmaya başlamışlar.
Hepsi sırılsıklam.

Bakmışlar ki, bunlar öğrendi… Islak
maymunlardan birini çıkarıp, yerine kuru bi maymun koymuşlar. Kuru
maymun tellere hamle yaptığında, tazyikli suya gerek kalmamış, ıslak
maymunlar yapışmış kuru maymunun ayağına, çekmişler aşağı, vermişler
yumruğu, başımızı belaya mı sokacaksın diye… Böylece, o da öğrenmiş.
Oturmuşlar uslu uslu… İkisi yaş, biri kupkuru.

Sonra, ıslak
maymunlardan birini daha çıkarıp, yeni bi kuru maymun koymuşlar
kafese… Bu sefer, ıslak olanı tazyikli su korkusuyla, kıdemli kuru
olanı kanun böyle diye, girişmişler tekme tokat tecrübesiz kuru
maymuna… Oturmuşlar uslu uslu, ikisi kupkuru, biri sırılsıklam.

Ardından,
son ıslak maymunu dışarı alıp, üçüncü kuru maymunu ittirmişler içeri…
Garibim muza teşebbüs edince, n’aapıyorsun sen diye, esaslı sopa yemiş
öbür kuru maymunlardan… Netice itibariyle, neden dövdüğünü bilmeyen
iki kuruyla, neden dövüldüğünü anlamayan bir kuru elde edilmiş…
Oturmuşlar uslu uslu.

“Sebepsiz kader” deniyor buna.
Öğrenilmiş çaresizlik de deniyor.
Tek tek öğreniliyor.

Korkaklıkla…
Ahmaklık birbirine karışınca…
İlla kuru’nun yanında yaş’ın yanmadığını, yaş’ın yanında kuru’nun da yanabildiğini kanıtlıyor.

Posterlerinden tanırsınız onları.
Hani şu, mevzu ne olursa olsun, görmedim duymadım konuşmadım’cılar var ya… İşte onlar.

Neyse…
Sordurdum aktivist arkadaşlara, bizimkiler muzları yedi mi diye?
Pilav üstü tavuğu afiyetle yemişler.
Muz’a elini uzatan bile olmamış.