Bizim çocuklarımıza anlatacağımız bir şeylerimiz var…
16 Ocak 2013 00:13

Ümraniye Çakmak mahallesinde bir gecekonduda 27 el bombası, TNT kalıpları ve fünyeler 'ele geçirildi'.

Deniz Bilgen ÇAKIR H&H YORUM

Tarih Haziran 2007'ydi…

Kimse 'Ergenekon' demedi… Haber bültenlerinde “Ümraniye'deki el bombaları” olarak geçti olay…

Aradan 14 gün geçtikten sonra bir operasyon daha…
Sonra bir operasyon daha…
Sonra bir operasyon daha derken, yapılan operasyonlar 'dalga' diye adlandırılmaya başlandı… Bu arada hemen bir isim de bulundu “ERGENEKON”…

2009'a gelene kadar adı 'ERGENEKON' oluveren soruşturma kapsamında 11 'dalga' yapılmıştı…

…

Eğer yaşamadıysanız sabahın beşinde gümbür gümbür kapı sesiyle sıçramanın, hiç
tanımadığınız bir adamın yatak odanızın kapısına dikilip size seslenmesinin, o saatte alelacele bir şeyler giyinip yine hiç tanımadığınız bir sürü adam karşısında, bulunduğunuz evin, özel eşyalarınızın, çekmecelerinizin, çantalarınızın didik didik edilmesinin ne olduğunu anlayamazsınız.

Ben anlarım, çünkü yaşadım…

O sırada asistanlığını yaptığım gazeteci Ünal İnanç, 'ERGENEKON' soruşturması kapsamında gözaltına alınıyordu ve biz bir iş için birlikte gittiğimiz İstanbul'daydık…

Yanlış ev için arama izni çıkartıldığından, 70 yaşında, bel fıtığı yüzünden zor yürüyen, şeker hastası bir adamın kara kışın ortasında, ayağında terlikler ve üzerinde pijamayla, sabahın ayazında yatağından kaldırılıp sokağın bir ucundaki başka bir eve götürülmesine tanık oldum…

Ankara'ya döndüğümüzde iş yerimizin 'hallaç pamuğu gibi' dağıtıldığını gördüm…

En özel telefon konuşmalarımızın, en özel fotoğraflarımızın bile kayıt altına alınıp, adına 'iddianame' denilen belgelerde herkesin gözü önüne serildiğine şahit oldum..

Ünal İnanç bir konuşmamızda bana demişti ki; “Ben çok cezaevinde yattım. Ama en çok 'terör örgütü' üyesi olarak gözaltına alınmak koydu. Ben bu ülkede teröre karşı en çok mücadele verenlerdenim.”

Doğru da söylüyordu. Terörle, organize suçla ucundan kıyısından ilgilenen herkes bilir Ünal İnanç adını ve saygı duyar…

'ERGENEKON' soruşturması denilen 'Cadı Avı'nda bu ülkenin askeri, aydını, akademisyeni, yazarı, çizeri, düşünürü tek tek zindanlara atıldı… Tutuklanmayan da zaten süründürüldü…

Ve Balyoz, ve Oda Tv, ve daha niceleri…

Ergenekon'un kasası denilen Kuddusi Okkır beş kuruşsuz öldü…. Eşi Sabriye Okkır kirada oturuyor şimdi…

Yıllarca terörle mücadele eden insanlar, 'terörist' damgası yedi….
Doğruyu yazan yazarların her satırı, cezaevi koğuşlarındaki birer gün olarak döndü kendilerine…
Müyesser Yıldız adında bir kadın, 15,5 ay bir hücrede tek başına yaşadı…
Ölenler, anasını, babasını, evladını, eşini kaybedenler oldu…
Hastalananlar, hasta olmasına rağmen 'numara yapıyor' damgası yiyenler oldu…

Tüm bunlar olurken birileri birileriyle masaya oturdu. Müzakereler yapıldı… Yol haritaları çizildi.. Anlaşmalar yapıldı…

13 Ekim Teröre Karşı Halk Mitingi…

13 Ekim Teröre Karşı Halk Mitingi

Şehit yakınları, gaziler bas bas bağırırken 'Teröre lanet' diye; birilerinin ayaklarına kırmızı halılar serildi… Ev hapisleri konuşuldu…

Ergenekon soruşturması başladığı günden itibaren pek çok tanıdığım cezaevine girdi. Bunun yanında tanımadığım pek çok insanla da bu süreç içinde tanıştım.

10 Kasım 2012

Toplantılara, eylemlere katıldım…
İnsanları dinledim…
Duruşmaları izledim…
Silivri'de nöbet çadırında domates topladım….
29 Ekim 2012'de Ulus'ta biber gazı yedim…
10 Kasım 2012'de yağmur altında on binlerce insanla birlikte Atama yürüdüm…

29 Ekim 2012-Halkın Habercisi ekibi Ulus Meydanı'nda…

Tarih 2013…
'ERGENEKON' başlayalı 5 sene olmuş…

Silivri'de "Vatan Nöbeti Çadırı"

Bu beş sene içinde yaşanan acıları, haksızlıkları, hukuksuzlukları, zulümleri uzun uzun yazmaya ne yer yeter, ne de yürek dayanır…

Elbet bir gün biz bu ERGENEKON'dan demir parmaklıkları eritip çıkacağız…
Ve o zaman bu beş sene içinde yaşadıklarımızı, zamanı gelince çocuklarımıza, torunlarımıza gururla anlatacağız…

Bunları yaşatanlar ne anlatacak çok merak ediyorum.