Sarıköy, Eskişehir ilinin Mihalıçcık ilçesine bağlı bir köydü.

 

Mustafa MERSİNOĞLU H&H YORUM

 

Yeni adı Yunus Emre’dir. Eskişehir iline 100 km, Mihalıçcık ilçesine 22 km uzaklıktadır. Biz ailecek çocukluğumda bayramları bu köyde, Remzi Erişkin dayımın değirmeninde geçirirdik. Sarıköy, Ankara – İstanbul tren yolu üstünde, Porsuk nehri kıyısında idi. Burası o zamanlar çok küçük bir köydü. Dayım aslında İstanbul’da doğmuş büyümüş Sultan Ahmet Sanayi Mektebinde okumuş şık giyimli İstanbul’lu iyi bir teknisyendi. Cumhuriyet kurulunca, Atatürk’ün önderliğinde modern tarıma geçiş çalışmaları Gazi Çifliği ile Ankara’da başlayınca dayım da teknik bilgisinden faydalanarak çünkü ilk traktör, kuluçka makineleri ve değirmenlerini yaptığından ve tamir ettiğinden büyük bir çiftlik kurmak istiyor. Bunun için Cumhuriyetin 5. Yılında Bursa’da bir arazi kiralıyor ve traktörle sürerken kiraladığı şahsın kardeşi tarafından balta ile saldırıya uğruyor. Kafatası çatlıyor ve o zamanın en büyük ameliyatını geçiriyor, kurtuluyor ancak bacağından sakat kalıyor. Kafasında da çöküklük bariz olarak kalmıştı. Kiraladığı adam kardeşine söylememiş o da tarlamıza kondu diye saldırmış. Dayım bundan sonra çeşitli yerlere değirmenler kurmaya başlamış ve sonunda Sarıköy’e yerleşmiş. Burasının Yunus Emre’nin doğum yeri olması da etkili olmuş olmalı. Sonra buraya Yunus Emre anıtı yapıldı. Çocukken giderdik, çok sade çok güzel bir anıttı. Yunus Emre ve Sevelim Sevilelim yazan mezartaşı arkasında ki fotograf annemle olan en sevdiğim fotorafımdır. Buradaki çiçekler ve kaktüsler nedense hep gözümün önündedir. Sarıköy’den yürüyerek giderdik.

 

 

Remzi Dayımın kuzenim heylektraş Gürdal Duyar tarafından yapılan büstü.

 

Çiftlik ve değirmen Porsuk nehri kenarında idi. Evde mutfaktan dayım tüm organic çöpleri gübre yapmak için attığı bir mekanizma yapmıştı. Yağmur sularını ise damdan evin arkasında küçük bir havuza topluyordu ben bazen bu havuza girip dayımla uzun su kabağından yaptığımız oyuncak yelkenlimi yüzdürüyordum. Dayım benle şakalaşarak bana Kabak Kaptan diyordu. Bana ok ve yay da yapmıştı. Bununla ahırın kapısında hedef talimi yapıyordum, tenekeden uçu vardı ve tüydende yön alması için küçük kanatı vardı.

 

 

Bayramlarda, annemler beş kardeşti, çocukları eşleri hatta onların kardeşleri, tüm kuzenler ya trenle Ankara ve İstanbul’dan ya da arabayla çeşitli yerlerden gelirlerdi. Her yere yer yatakları serilirdi. Günlük yumurtalı kahvaltılar edilir yemekler yenilir sohbetler edilir oyunlar oynanılırdı. Dayım değirmenin deposunda sinema’da kurmuştu, jeneratör çalışır, konu komşu köylülerde gelir hep beraber film seyredilirdi. Sık sık kopardı. Hiç o zamana kadar sinema görmemişler olur, acaip heycanlanırlar şaşırırlardı. Samanla toprak altında saklanmış kar helvası yenirdi. Yıllar sonra Sinema Paradiso’yu seyrederken dayımın çiftliğini ve Gabriel Markuez’in Yüz Yıllık Yanlızlığını okurken, köye hep yeni tuhaf şeyler getiren karekter de bana dayımı anıtsatmıştı.

 

 

 

 

Gezi Parkı Direnişi sırasında kırk yıl sonra ailemiz bir arada.

O zamanlar bayramlarda bayram gazetesi çıkardı ve siyaset yapılmazdı, herkes bayramlaşırdı. Kavgalılar barıştırılırdı

 

 

 

Bayramları sakin, huzurlu ve neşeli günler olarak anımsıyorum. Umarım şimdi ki çocuklar da ileride benim gibi güzel anılarla anımsarlar bayramları.

 

Hak cihana doludur,
Kimseler Hakkı bilmez
O’nu sen senden iste,
O senden ayrı olmaz

Dünyaya inanırsın,
Rızka benimdir dersin,
Niçin yalan söylersin,
Hiç, senin dediğin olmaz

Dünyaya gelen geçer,
Bir bir şerbetin içer
Bu bir köprüdür geçer,
Cahiller onu bilmez

Gelin tanış olalım,
İşin kolayın tutalım
Sevelim sevilelim,
Dünya kimseye kalmaz

Yunus sözün anlar isen,
Mani’sini dinler isen
Sana iyi dirlik gerek,
Bunda kimseler kalmaz

 

Mustafa Mersinoğlu 29 Temmuz 2014, Brighton, İngiltere.

 

 

 

 

---

Yazarın Son Yazıları:
İngiltere’deki yeni korona variyantının yayılmasına neoliberalizm dogmasının etkisi oldu mu?
Başımız sağ olsun! Halkın Habercisi’nin vicdanlı, vatansever yazarını kaybettik
Yabancı basında Karadeniz gazı