Hava çok sıcaktı dün ve sıcak beni biraz çarpmış gibiydi, daha doğrusu güneş alerjisi olmuştum biraz ve kaşınıyordum.

 
Eczaneden aldığım losyonu sürüp, kirece bulanmış gibi bir halde yazı için balkona oturmuştum ama daha ilk harfi koymadan, üzerinde oturduğum koltukta uyuyakalmışım.
 
Sonra uyandım.
 
Uykunun hemen öncesinde, “CHP ve MHP oyları iki katına çıkabilir” şeklinde bir haber okumuştum, buna göre seçmen bir araştırma şirketinin araştırma sonuçlarına göre muhalif partilerin projelerine inanırsa onlara iki kat oy verebilirdi.
 
Haber tatlıydı, yani böyle biraz tatlı romantik tadındaydı.
 
Son olarak o haberi okumuştum uyumadan önce.
 
Kalktıktan sonra daha henüz bazı gazeteleri okumamış olduğum için Hürriyet’e bakayım bir dedim.
 
Yarı uykulu bakarken, yazarlar bölümünde Latif Demirci ismini okudum, aa, bir de karikatür vardı.
 
Ben uykulu olduğum için arşivi tıklamıştım herhalde.
 
Latif Demirci, çünkü, bundan aylar önce bırakmıştı Hürriyet’te çizmeyi.
 
Adamcağız o kadar mükemmel bir kalitede muhalif çizimlere sahipti ki, belki de umudunu yitirmiş ve bunalmıştı psikolojik baskıdan.
 
Ben de hayli üzülmüş ama sonradan bu kaybı da kabullenmiştim.
 
Ve, dün Latif Demirci karikatürünü görünce bunu uyku sersemliğime bağladım ama karikatürün tarihine tekrar tekrar bakıp da, “1 Ağustos 2012″yi tekrar tekrar görünce kalkıp cep telefonunun yanına gittim ve Latif Demirci’nin telefonunu çevirdim.
 
Açtı.
 
“Karikatürünüzü gördüm, Hürriyet’e döndünüz mü tekrar?” dedim.
 
“Evet” dedi, “yeniden ilk sayfada çizmeye başladım. Press Bey’i filan çizmeyeceğim ama ilk sayfada çizeceğim.”
 
“Çok sevindim” dedim, “bana öyle geliyordu ki zaten, Hürriyet son zamanlarda eskiye nazaran daha muhalif oldu, siz de buna bağlı olarak mı başladınız yeniden?”
 
Güldü Latif Demirci…
 
“Ben” dedi, “6 ay önce bırakmak istediğimi söylemiştim gazeteye (Hürriyet), bırakmamı istemediler, ‘böyle tümden bırakma, sen uzun bir izin yap, sonra yine konuşuruz, yok eğer bu uzun iznin arkasından yine bırakmak istersen o zaman bırakırsın’ demişlerdi.”
 
Neden bırakmak istemiştiniz o zaman?
 
“Yorulmuştum, sıkılmıştım, başka şeyler de yapmak istiyordum, kitap çıkarmak istiyordum, sergi yapmak istiyordum. Ama aradan geçen zamanda çok ısrar oldu yeniden Hürriyet’te çizmem için…”
 
Neden sizce bu ısrar, artık daha muhalif olmak istedikleri için mi? (ki, ben gerçekten Hürriyet’te son aylarda muhalifleşen bir çizgi görmeye başladım)
 
Yine güldü Latif Demirci ve…
 
“Mizahsız kaldılar herhalde” dedi.
 
Latif Demirci’ye dedim ki sonra, “Sizin karikatürünüzü demin görünce, acaba Türkiye yeniden kurtulacak aşamaya mı geldi gibi bir düşünce geçti içimden.”
 
Tekrar güldü Latif Demirci.
 
Ben çok sevindim onun yeniden çizmeye başlamasına.
 
Mizahsız kalmasın kimse, biz mizahsız kalmayalım çünkü biz 1970’lerde, 80’lerde dünyanın 3. büyük mizahına sahip olmuş olan Türkiyeyiz.
 
Hoşgeldi Latif Demirci, sefalar getirdi.
 
Latif Demirci 2005’de Başbakan Erdoğan’ın karikatürist Musa Kart’ın kedili karikatürüne karşı açtığı davaya ilişkin bana bir röportaj vermiş ve Erdoğan için, “Mizahından 6 sıfır atılmış Başbakan” ibaresini kullanmıştı. (o sıralar TL’den 6 sıfır atılmıştı)
 
Bu arada, Latif Demirci’ye eskiden yazdığım yerden fazla ileri demokrasi nedeniyle atıldığımı söylemeyi unuttum, oraya bakarsa beni bulamayacak, inşallah Google’a bakar da bulur burayı.
 
Bir de, Latif Demirci’nin ekim-kasım gibi bir karikatür kitabı çıkacakmış, bakalım Hürriyet’te çizmediği bu dönemi içsel olarak nasıl yaşadı.