Bir aylık çocuklu tatilin sonuna geldik. Kızların keyfi yerindeydi son haftaya kadar ama son hafta deli gibi İstanbul’a ne zaman döneceğimizi sormaya başladılar. Bir nevi “homesick” oldular, yani “sıla hastalığı”. Odalarını çok özlediklerini söyleyip durdular. Türlü çeşit aktivite uydurmama, değişik yerlere götürmeme rağmen, her arabaya binişimizde “Anne, İstanbul’a mı gidiyoruz şimdi” sorusu boğazımı düğümledi sevgili okur. Ne demişler “evcağazım evcağazım, sen bilirsin halcağazım”

Eşimi bekliyordum dönmek için. Yoksa burnumun direği sızladığı vakit, tası tarağı toplayıp gitmeme rama…