''Çay bahçesi'' denilince, bende geçmişi çağrıştıran ve özlemi depreştiren duygular ortaya çıkar…

 

  İki gün önce Isparta'da  Sabah Gazetesi'nin geçen seneden kalma Akdeniz eki elime geçti.2010 Yılındaki ''Altın Portakal''ı anlattığı için özellikle arşive alınmış bir gazeteydi.Ancak o gazetede beni Altın Portakal ödülleri gecesinden daha çok ilgilerinden bir bölüm vardı.

 

  Hüseyin Çimrin'in kaleme aldığı araştırma yazısı: ''Eskiden Antalya'da çay bahçeleri,pastaneler'' beni öyle bir yerden yakaladı ki sormayın! Tophane Çay bahçesi , Karaalioğlu Parkı, Öğretmenler Gazinosu,Konyaaltı Gazinosu daha neler neler…Antalya'nın 1960lar da ki çay bahçelerini anlatan ve o döneme ait fotoğraflar paylaşan Çimrin şimdilerde çay bahçesi kültürünün kalmadığından yakınmış.Her şeyin değiştiğin değiştiğini,tadımızın kaçtığını anlatmış…Haliyle şimdiki zamana bakıp hayıflanan Çimrin, çay bahçelerinin şimdilerde özlemle arandığından bahsetmiş.

 

  Ankara doğumlu olduğum için çay bahçesi kültürünü bilhassa Gençlik Parkı'nın 90lı yıllarından bilirim.Doğal olarak ''Semaver'' de anılarımın beraberinde gelir…Ahşap masalı,ahşap sandalyeli,şemsiyeli,havuz kenarı ve eğer şanslıysak birazda manzaralı mekanlardı.Esasında ister deniz kenarı olsun ister bozkır,dağ başı da olabilir hepsi ayrı bir güzellik ve sıcaklık ifade ederdi çay bahçeleri.Hele hele bir zamanlar şu tabela benim için çok özeldi : ''Aile Çay Bahçesi''.O ''Aile'' kelimesi yok mu işlevini yerine getirircesine güvenimizi kazanırdı bir anda.

 

  Bunları anlatmam geçmişe olan özlemleri tetikliyor lakin yine de Anadolumuzun  kültürünü yitirmemiş kazalarında,beldelerinde ailemizle ve dostlarımızla samimi anlar geçirebileceğimiz,geçmişi yad edebileceğimiz çay bahçeleri mevcut.En azından buna sevinebiliriz…

---

Yazarın Son Yazıları:
Koalisyon öcü müdür yoksa uygarlık mıdır?
Çok seçenekli seçim
Ankara Sohbetleri 2- “Başka Kent Ankara” (Feridun Büyükyıldız)