Anneler günü deyince, dayım aklıma geliyor..

 

 

Engin BALIM H&H YORUM

 

 

Rahmetli Dayımı çok severdim; ama hiç konuşmazdı, başımı okşamazdı, kucağına almazdı…

 

 

Kahkaha çok yakışırdı AMA çok nadir duyardık..

 

 

Dayım öldüğünde 85 civarındaydı; kalırmatik gözlük takardı. Gözlerinin rengini merak ederdim hep. Hayatımda ilk defa, üniversitedeyken, ölen bir insanın yıkanmasına şahit oldum. Dayım canlı gibi yatıyordu, gözleri tamamen açıktı. O anda şaşırdım ve fark ettim ki, buz mavisi, masmavi gözleri vardı dayımın. Anneme sordum, dayım niye bu kadar yakışıklıyken, mavi gözlerini, böylesi bir gözlükle sakladı diye?

 

 

Cenaze kalksın evde anlatırım dedi.

 

 

Dayım ilginç adamdı, akademisyendi, boş konuşmazdı, bilgeydi, öğrencileri iki otobüs, Gölbaşı’ndaki köyümüze kadar, cenazesine katıldılar. Koca koca profesörler, Fikret Hocam diye gözyaşı döktüler. Kimine yoksul bir öğrenciyken palto almış, kimini 3 ay evinde ağırlarmış. Hemen herkes dayımla ilgili bir anısını paylaştı..

 

 

Ağaçları çok severdi dayım, abartmıyorum iki binin üzerinde ağaç rahat dikmiştir. Tanımadığı kimsesiz kişilerin mezar başına bile fidan dikerdi. Bulgaristan Varna doğumlu olduğundan, çocukluğunun yeşil hatıralarını, İç Anadolu’nun çorak topraklarında yeşertmek isterdi. Sağ olsun, her ilk bahar, beni çukur kazıcı olarak, çağırır, önce ağaçları tanıtır, sonra ”bu suyu sever, bu geç büyür ama dayanıklıdır” gibi bilgileri sıraladıktan sonra, dikimi ve cansuyu işlemini tamamlardık.
Bugün dikili ağaçlarım varsa dayıma borçluyum.

 

 

Neyse; telaşımız, taziye süreci bitti. Eve döndük; anneme sorumu yineledim;

 

 

”Dayım niye hiç konuşmaz? Niye beni çocukken hiç omzuna almadı, top oynamadı? Başkalarının dayıları maça götürüyordu, o hiç götürmedi!”

 

 

Annem bana baktı, oğlum dedi;

 

 

”Dayın böyle değildi, şakacıydı, ancak şu anki eşi; ikinci eşidir.

 
Ablam ısrar etti, yalnız zor olur diye evlenmeye ikna etti. Kuzenlerinin gerçek annesi …şu anki yengen değil.

 

 

…abin ve … ablan çok küçüklerdi. Anneler gününde, rahmetli yengen, sen hiç görmedin onu tanımadım, güzel ve dışa dönük, bir insandı; dayına, ‘Fikret kalk anneni görmek istiyorum, çok özledim. Köye gidelim bugün anneler günü’ diye ısrar ediyor.”

 
Dayımın klasik Reno’su vardı, arkada kuzenlerim, önde dayım ve yengem sabahleyin, Gölbaşı’na köyümüze doğru sürpriz yapmak için gidiyorlar.

 

 

Yolda direksiyon kilitleniyor; dayım yaralı, ufak olan kuzenlerimde sıkıntı yok. Maalesef yengemi kurtaramıyoruz

 

 

Bu arada hikaye uzun, yengem dayımın Varna’dan çocukluk aşkı… Sonradan tanışmaları, tesadüf vs bir başka yazı konusu..

 

 

Dayım iki çocukla, bir anneler günü; kala kalıyor ortada…

 

 

İçe kapanıyor, sessizleşiyor..

 

 

Bizim ailede anneler günü, bu nedenle; çok sessiz ve nazikçe kutlanırdı. Dikkat ederdik hep ama çocukken anlamazdık.

 

 

Bu tür günleri, elbette kutlayacağız AMA babalar gününde babasız olanları, anneler gününde de annesiz olanları daima düşünürüm..

 

 

Şu an bile bazı insanlar; maalesef ölüm haberi alıyorlar. Ne kadar tuhaf, ne kadar ilginç yaşamın döngüsü.

 

 

Bu vesile ile dayımı ve yengemi anmış oldum.

 

 

Herkesin anneler gününü kutluyorum; yaradan tüm insanların annelerine sağlık ve uzun ömürler versin..

 

 

NOT: Dayımın ardından, yengemin Karşıyaka’daki mezarına gittim. Annem tarif etti, Deniz Gezmiş’in tam çapraz karşısında yengen dedi. Şaşırdım; taze denilecek bir kırmızı gül duruyordu.

 

 

Meğer rahmetli dayım; her Cuma yengemin başına gidip, bu işlemi rutin olarak yapıyormuş. O sessiz, az konuşan adam, meğersem böylesi büyük bir yürek taşıyormuş..

 

 

Bazılarınız niye dayına, açılmadın, sen sormadın diyebilirler?

 
Dayım ve Teyzem annemden 25-30 yaş büyüklerdi. Annem tekne kazıntısı, torun gibi gelmiş dünyaya.

 

 

O nedenle; annem abi ve ablasına hürmet eder, çekinirdi; dolayısı ile bu bize de yansıdı. Şimdi ben dayıyım; Talya’yı omuzlarıma alıyorum

 

 

Engin BALIM Twitter